diumenge, de juny 17

...esta vez toca perder

He perdut? Ah, que un dels dos guanyava de veritat? Doncs no me’n penedeixo d’haver perdut aleshores, perquè prefereixo mil cops la sensació que tinc ara mateix, que la culpa que es pot sentir al haver guanyat.
Jo sé el que sento, i poder parlar no se’m dóna tan bé com escriure.
Pot haver sigut l’èxtasis del moment en el que em feies teva, pot haver sigut culpa de l’alcohol. Però la qüestió és que t’he dit que t’estimava. És obvi que sento alguna cosa especial per tu, suposo que mai amb ningú havia conectat tan ràpidament com m’ha passat amb tu.
M’he deixat portar pels sentiments.
No vull canviar per res del món el que tenim ara mateix, no vull portar-ho més enllà, tampoc vull que et sentis culpable per això; els meus t’estimo no vull que te’ls prenguis al peu de la lletra, tal i com les normes morals diuen que ens hem de sentir. I de moment, no vull que siguis l’amor de la meva vida, però ara mateix no soportaria allunyar-me de tu, els meus sentiments cap a tu no han canviat, amb els meus t’estimo només vull que vegis que per mi t’has tornat una persona important.
(...) em fas sentir especial, em fas feliç.

dijous, d’abril 17

my dear friend...

Sempre t’he considerat el meu millor amic, poder des de fa més de vuit anys, has sigut una part indispensable per mi sempre, i jo pensava que tu senties el mateix...
Saps coses de mi, que ningú més sap, i me n’he adonat que jo de tu, no. T’he dedicat tots els escrits més macos que he arribat a escriure, i ho seguiré fent. (...) Però ara em noto sola.

Fa uns mesos, que noto que ja no t’importo, que si jo no estigués al teu costat la vida seguiria igual... que ja no em veus com la teva millor amiga. I això em crea un buit immens, una soletat infinita.
I no sé ben bé, per què, peró ho noto, és una sensació molt estranya, i alhora incòmoda.
Veig coses de tu, actituds teves que no m’agraden, paraules que crec que no em mereixo, i mirades que no em transmeten absolutament res... Fins fa poc, molt poc, m’encantava tot de tu, per això em tens al teu costat, per ajudar-te quan estiguesis fet un embolic o simplement quan necessitesis una abraçada, un petó a la galta, el que fós. Estic aquí, he estat abans, hi sóc ara, i hi seré sempre.

Saps que sóc la que més t’estima de tota la colla, d’això pots estar-ne segur. Vull la teva felicitat i el teu ben estar, vull que siguis tu mateix, que no t’amoïni res i no veure’t mai més plorar. Vull aconseguir-ho.

Més d’un dia necessito les teves abraçades, més d’un cop necessito una espatlla amb la que poder plorar, més d’un cop et necessito aquí, al meu costat.
D’aquí dos dies celebro el meu aniversari, i vull tornar a sentir el mateix quan et miri, que absolutament res farà que deixi d’estimar-te com sempre he fet, que res em treurà del cap que estàs allà, que sempre seré una de les persones més important de la teva vida.
No m’imagino la meva sense que tu estiguis al meu costat.

-Algun cop he sigut la teva millor amiga, algun cop t’he preocupat tant com per deixar tot el que estaves fent i vindre a salvar-me...? Vull creure que sí, vull creure que encara t’importo, vull creure que res a canviat, vull creure, em moro per creure-hi. Però no vull saber-ho, no vull que la resposta sigui un no...

Això sí, t’he de donar les gràcies per tots els moments que m’has regalat.
Els tinc guardats a la meva caixa de somnis.

dijous, de gener 30

i si aquí s'acaba un capítol...

(...) Es un sentimiento tan extraño...

No es que no te quiera, ni que no te vaya a echar de menos, es simplemente que hace más de doce años, que me prometí que ya no quería que todos vosotros formarais más, parte de mi vida, y sin embargo, aquí estoy, llorando por ti.
Nunca me sentí querida por vosotros, al menos, no con la misma intensidad que mis otros primos.
Cosas tan inocentes como la mañana de reyes, que veía a mis primas con los mismos regalos y el mío era diferente sin entender muy bien el porqué, y de mayor saber que si tenía regalos de aquella casa, era porque mis padres lo ponían ahí, que si no fuese por ellos, jamás hubiese tenido un regalo. Sé que son chiquilladas, pero yo era vuestra nieta igual, era sangre de vuestra sangre igual que todos ellos. Y sin embargo, yo no sentía eso.


No me arrepiento de haber pasado todo aquello hace más de doce años, junto a mi madre, mi abuela materna y mi tío, eso nos izo muchísimo más fuertes, y entonces me di cuenta de que ellos eran la familia que necesitaba y la que quería tener... Todo lo demás, era innecesario. 
Pero por el camino fueron abandonando, así al final quedamos mi madre y yo. Sí, estuvimos viviendo un año de Cáritas, y todavía lo recuerdo como si fuese hoy, una noche os pedimos ayuda, y dijisteis que no nos queríais ayudar, increíble, yo era vuestra nieta, y ni os importaba lo más mínimo de si estaba pasando hambre...

Sé que hoy iré al tanatorio, y mañana al entierro, y allí estaréis todos vosotros, los que no me dieron una mano amiga cuando de verdad los necesitaba.
No esperéis a que os bese, y haga como si nada hubiese pasado, quizás para vosotros fue una tontería, para mi; un punto y final.
Pero en el fondo, siempre serás mi abuelo, por mucho que vosotros no me quisierais (aunque creo que esa no es la palabra adecuada, mejor decir que me queríais a vuestra manera) yo siempre os tendré un respeto, porque esos valores me los enseñaron mis padres, sí, vuestro hijo también, y creo que sería decepcionarlos si me comportase de otra manera diferente.

Otra frase que recuerdo muy bien es la que le dijisteis a mi madre de, “ya nos hablará ella cuando quiera y sea mayor”. En ese momento, aunque tuviera simplemente diez años, ya maduré y me di cuenta que ya era mayor, y que no quería ni hablaros ni perdonaros. Y si nos hemos encontrado por la calle y os he saludado con la cabeza, reitero, puro respeto.

Que mi señor, aquél en el que tanto creo, te cuide, 
y te haga ver de todo el daño que nos llegaste hacer.
...A pesar de todo, te querré siempre.

divendres, de desembre 27

i si ja no existeix...

Ya no creo en ser la princesa de nadie...                                                    
No seré la única que os toque, y nada de lo que haga con vosotros sera especial para ninguno de los dos... Podrá ser divertido, pero nunca esencial.
Cada vez que alguien me lleve a su habitación y me prepare una noche mágica, no seré yo, a la primera que lo hagan, ni vosotros los primeros que me lo hacéis.   

Parece que se haya acabado el romanticismo... que ya no existan los caballeros, o quizás dejaron de serlo cuando las damas desaparecieron...     
Sea como sea, ¿Se ha acabdo ya el amor? o quizás es que nunca ha existido, ya que muchas veces intentamos pensar e imaginar que por mucho que ya lo hayan hecho antes, siempre podrás llegar a ser tú, la última. Pero lo siento romanticonas... el sexo no es así.   
                                                         
...La vida siempre te enseñará a follar, y muchas veces con o sin sentimientos (...) pero ésta, jamás te enseñará a dormir con alguien.

dissabte, de desembre 21

i si em deixes sentir la teva música...

A veces te das cuenta de que nada sale como planeas, y quien creías oblidar vuelve a cruzarse en tu camino.

Me has hecho volver a sentir importante, volver a ver que te necesito, de que en el fondo me protejes y viceversa, y que me muero por tus huesos...
Eres esencial e increíble de manera que me haces sentir especial cuando estoy a tu lado. Me sigues volviendo loca.
No me da miedo sentir algo por ti, sólo pretendía ser tu amiga, pero lo siento... porque cuando estás cerca, desaparece todo lo malo, no sé dónde llegará esto, pero no tengo miedo, aunque solo estés a mi lado; soy feliz.

Sé que tienes novia, pero también sé que cuando me miras, todo se hace mucho más fácil, sé que si quisiéramos sólo con nuestra mirada podríamos iluminar toda Las Vegas de noche.
Me gusta escribirte a ti, no es la primera vez que lo hago, me encanta ponerme nerviosa cada vez que me ves como si fuera lo más importante de tu vida en ese mismo momento y que me des esos dos besos muy cerca casi rozando mis labios.
Eres más, mucho más que todo eso, más que el abrazo final antes de irte como si fuese la última vez que lo hiciéramos, y todo eso porque me muero por volver a dormir contigo... por sentirme tuya... por sentirme especial.
Bueno me estoy equivocando, hagas lo que hagas tu siempre me haces sentir especial.

(...) No sé si estoy enamorada de ti, pero sé que te quiero, y para mi, ya es suficiente♥

dimecres, de novembre 27

i si em fas somriure...

Estoy bien, soy feliz y tú me haces sonreír...
Lo único que quiero es no tener ese miedo escénico a salir justo cuando se abra el telón y volverme a caer delante de todo el mundo.
Sujétame.♥

dissabte, d’octubre 19

i si estas amb mi per sempre...

...Tengo clavada una espina, que me duele cada vez que te veo.

Me apasiona seguir viéndote, seguir hablándote... aunque me encantaría seguir besándote, pero tampoco quiero que desaparezca esta amistad.
Sé que me he equivocado muchas veces contigo, me he comportado de manera muy inmadura, y realmente yo no soy así.

Me pensé que el mundo sin ti, ya no valía la pena, que ya no era nada igual, y que sin ti, yo no quería seguir.
Pero a mí alrededor vi gente feliz, y yo también quería serlo. Creo que ahí maduré de golpe; quería vivir mi vida, quería formar una familia, y si tu habías decidirlo no hacerlo conmigo, no podía hacer nada,  lo comprendí y lo más importante, me hice a la idea y lo acepté. 

Has sido y serás lo más importante que me ha pasado, eso no lo cambiará nadie, ni tampoco quiero que lo hagan, para mi eres mi recuerdo más valioso.
No me importaría que volviera a pasar algo entre nosotros, es más, lo desearía; para qué mentirnos… Pero tampoco sé si es lo correcto, conservo un muy buen recuerdo, y no me gustaría que nada cambiase. Aunque si pasara, no creo que vuelva a pensar, que el mundo sin ti ya no merece vivirlo, me he dado cuenta que la vida sigue como tú quieres que siga, y que nunca debes tirar la toalla por nadie.

Quizás tenía esa espina clavada, porque nunca pude contarte esto, pero ya lo he hecho, y con todo lo que tú me dijiste cada día que pasa me siento más orgullosa de estar aquí. 

...Y si no comparto la vida contigo, no pasa nada,
me he dado cuenta que quizás mi misión en este momento es,
al menos, hacerte sonreír.

dilluns, d’octubre 7

i si em sento orgullosa...

Creo que enseñar el cuerpo de manera artística, no es un método de ganar mala reputación, ni de parecer lo que otros creen que eres. No, simplemente es una manera de sentirse bien con uno mismo.
Pero creo que la civilización nos ha enseñado a que mostrar tu cuerpo desnudo es una cosa íntima, y si no es así, es poco ético. Nuestro cuerpo es una cosa natural y creo que enseñarlo en su justa medida, (y el límite de esa la otorgamos cada uno de nosotros) es perfecto, todos los cuerpos son maravillosos. Y el hecho de llevar ropa, no es más que una norma moral que nos han inculcado a todos, generación, tras generación, si supiéramos controlar nuestros instintos primarios, no sentiríamos nada al ver un pecho desnudo o una parte más pudiente, la ropa lo único que consigue es separarnos de los animales, y distanciarnos a nosotros mismos; sentir timidez y poderte refugiar en la ropa creo que nos es lo más adecuado.
La sociedad ha llegado a entender que las playas nudistas, no tienen nada de malo, no son gente pervertida, no, son gente corriente, como todos, pero con la única diferencia, no se avergüenzan de ellos mismos.

¿Los actores y actrices que enseñan su cuerpo son prostitutas y gigolos? No, simplemente deben cumplir con un papel artístico.
Pues bien, yo hago exactamente lo mismo, el hecho de mostrarme a mi misma, no es más que la aceptación a la retrospectiva. Soy fotógrafa, y observo el cuerpo de una manera artística, como puro deseo por enseñar lo que tiene cada persona, pero no desde un lado perverso, quizás simplemente desde un punto de mira antropológico.
Creo que es más bello enseñar el cuerpo como lo hago yo, que no hacerse una foto poniendo morritos. Perdón, pero prefiero no ser de ese tipo de gente.

(...) Si la muchedumbre cree, 
que soy una guarra por enseñar mi cuerpo, adelante. 
Sé muy bien lo que soy, 
y he aprendido a que no vale la pena perder el tiempo por ellos.

dilluns, de setembre 30

i si torno a ser jo mateixa...

...Hacía tiempo que no escribía, por fin vuelvo a sentirme libre, 
como era antes, vuelvo a ser la Mireia que un día fui.

Quizás había demasiada presión en mi misma, quizás me deje utilizar por los 'qué dirán', y también por mentalizarme en un futuro que ni yo misma estaba dispuesta ni a vivir ni a aceptar.
Es bonito volver a recuperar una pasión que creías perdida, vuelvo a correr cada mañana, a reír y sobretodo a escribir, una afición que dejé mucho tiempo estancada y que realmente me hacía feliz. Quizás no era exactamente el, para quién escribía, ni el qué tenía que contar; más bien creo que era una situación retrospectiva mía que tenía que solucionar cuanto antes, mejor.
Dos meses cautiva en una casa, con gente nueva, en un nuevo sitio, un nuevo oficio, creo que ahí me volví a descubrir a mi misma, volví a ver el lado bueno de las cosas, volví a ser feliz.

Creo que debo darle las gracias a una persona que significó mucho en muy poco tiempo, que su manera de vivir la vida, me hizo recordad la mía, la que estaba perdida en mi interior, y a mida que iban pasando los días cada vez la recuperaba más.
Me iba dando cuenta, cuando al llegar a esa casa, se me ocurrían mil historias que contar, mil sentimientos que quería expresar, y ahí reaccione, en ese mismo instante me di cuenta de lo que había dejado de hacer, lo que estaba perdiendo, lo que volvía a sentir.
Así que sería ilógico no darte las gracias.

Vuelvo a ser optimista, y creo que esa es una de mis mayores virtudes; ver siempre el lado positivo de las cosas hace creer que la vida es merecida para vivirla, si más de una vez me hubiese dejado llevar por la negatividad de la que todo el mundo en algún momento de su vida ha estado rodeado, quizás no estaría aquí. Pero lo estoy, y me siento orgullosa de ello. Me siento orgullosa de mi misma, y lo estaré siempre.

«No cada día vuelves a ver tu interior 
y puedes darle la forma que siempre quisiste.»

Parece que es verdad, que las flores florecieron en primavera, 
y por fin en verano dieron sus dulces frutos...