divendres, de desembre 27

i si ja no existeix...

Ya no creo en ser la princesa de nadie...                                                    
No seré la única que os toque, y nada de lo que haga con vosotros sera especial para ninguno de los dos... Podrá ser divertido, pero nunca esencial.
Cada vez que alguien me lleve a su habitación y me prepare una noche mágica, no seré yo, a la primera que lo hagan, ni vosotros los primeros que me lo hacéis.   

Parece que se haya acabado el romanticismo... que ya no existan los caballeros, o quizás dejaron de serlo cuando las damas desaparecieron...     
Sea como sea, ¿Se ha acabdo ya el amor? o quizás es que nunca ha existido, ya que muchas veces intentamos pensar e imaginar que por mucho que ya lo hayan hecho antes, siempre podrás llegar a ser tú, la última. Pero lo siento romanticonas... el sexo no es así.   
                                                         
...La vida siempre te enseñará a follar, y muchas veces con o sin sentimientos (...) pero ésta, jamás te enseñará a dormir con alguien.

dissabte, de desembre 21

i si em deixes sentir la teva música...

A veces te das cuenta de que nada sale como planeas, y quien creías oblidar vuelve a cruzarse en tu camino.

Me has hecho volver a sentir importante, volver a ver que te necesito, de que en el fondo me protejes y viceversa, y que me muero por tus huesos...
Eres esencial e increíble de manera que me haces sentir especial cuando estoy a tu lado. Me sigues volviendo loca.
No me da miedo sentir algo por ti, sólo pretendía ser tu amiga, pero lo siento... porque cuando estás cerca, desaparece todo lo malo, no sé dónde llegará esto, pero no tengo miedo, aunque solo estés a mi lado; soy feliz.

Sé que tienes novia, pero también sé que cuando me miras, todo se hace mucho más fácil, sé que si quisiéramos sólo con nuestra mirada podríamos iluminar toda Las Vegas de noche.
Me gusta escribirte a ti, no es la primera vez que lo hago, me encanta ponerme nerviosa cada vez que me ves como si fuera lo más importante de tu vida en ese mismo momento y que me des esos dos besos muy cerca casi rozando mis labios.
Eres más, mucho más que todo eso, más que el abrazo final antes de irte como si fuese la última vez que lo hiciéramos, y todo eso porque me muero por volver a dormir contigo... por sentirme tuya... por sentirme especial.
Bueno me estoy equivocando, hagas lo que hagas tu siempre me haces sentir especial.

(...) No sé si estoy enamorada de ti, pero sé que te quiero, y para mi, ya es suficiente♥

dimecres, de novembre 27

i si em fas somriure...

Estoy bien, soy feliz y tú me haces sonreír...
Lo único que quiero es no tener ese miedo escénico a salir justo cuando se abra el telón y volverme a caer delante de todo el mundo.
Sujétame.♥

dissabte, d’octubre 19

i si estas amb mi per sempre...

...Tengo clavada una espina, que me duele cada vez que te veo.

Me apasiona seguir viéndote, seguir hablándote... aunque me encantaría seguir besándote, pero tampoco quiero que desaparezca esta amistad.
Sé que me he equivocado muchas veces contigo, me he comportado de manera muy inmadura, y realmente yo no soy así.

Me pensé que el mundo sin ti, ya no valía la pena, que ya no era nada igual, y que sin ti, yo no quería seguir.
Pero a mí alrededor vi gente feliz, y yo también quería serlo. Creo que ahí maduré de golpe; quería vivir mi vida, quería formar una familia, y si tu habías decidirlo no hacerlo conmigo, no podía hacer nada,  lo comprendí y lo más importante, me hice a la idea y lo acepté. 

Has sido y serás lo más importante que me ha pasado, eso no lo cambiará nadie, ni tampoco quiero que lo hagan, para mi eres mi recuerdo más valioso.
No me importaría que volviera a pasar algo entre nosotros, es más, lo desearía; para qué mentirnos… Pero tampoco sé si es lo correcto, conservo un muy buen recuerdo, y no me gustaría que nada cambiase. Aunque si pasara, no creo que vuelva a pensar, que el mundo sin ti ya no merece vivirlo, me he dado cuenta que la vida sigue como tú quieres que siga, y que nunca debes tirar la toalla por nadie.

Quizás tenía esa espina clavada, porque nunca pude contarte esto, pero ya lo he hecho, y con todo lo que tú me dijiste cada día que pasa me siento más orgullosa de estar aquí. 

...Y si no comparto la vida contigo, no pasa nada,
me he dado cuenta que quizás mi misión en este momento es,
al menos, hacerte sonreír.

dilluns, d’octubre 7

i si em sento orgullosa...

Creo que enseñar el cuerpo de manera artística, no es un método de ganar mala reputación, ni de parecer lo que otros creen que eres. No, simplemente es una manera de sentirse bien con uno mismo.
Pero creo que la civilización nos ha enseñado a que mostrar tu cuerpo desnudo es una cosa íntima, y si no es así, es poco ético. Nuestro cuerpo es una cosa natural y creo que enseñarlo en su justa medida, (y el límite de esa la otorgamos cada uno de nosotros) es perfecto, todos los cuerpos son maravillosos. Y el hecho de llevar ropa, no es más que una norma moral que nos han inculcado a todos, generación, tras generación, si supiéramos controlar nuestros instintos primarios, no sentiríamos nada al ver un pecho desnudo o una parte más pudiente, la ropa lo único que consigue es separarnos de los animales, y distanciarnos a nosotros mismos; sentir timidez y poderte refugiar en la ropa creo que nos es lo más adecuado.
La sociedad ha llegado a entender que las playas nudistas, no tienen nada de malo, no son gente pervertida, no, son gente corriente, como todos, pero con la única diferencia, no se avergüenzan de ellos mismos.

¿Los actores y actrices que enseñan su cuerpo son prostitutas y gigolos? No, simplemente deben cumplir con un papel artístico.
Pues bien, yo hago exactamente lo mismo, el hecho de mostrarme a mi misma, no es más que la aceptación a la retrospectiva. Soy fotógrafa, y observo el cuerpo de una manera artística, como puro deseo por enseñar lo que tiene cada persona, pero no desde un lado perverso, quizás simplemente desde un punto de mira antropológico.
Creo que es más bello enseñar el cuerpo como lo hago yo, que no hacerse una foto poniendo morritos. Perdón, pero prefiero no ser de ese tipo de gente.

(...) Si la muchedumbre cree, 
que soy una guarra por enseñar mi cuerpo, adelante. 
Sé muy bien lo que soy, 
y he aprendido a que no vale la pena perder el tiempo por ellos.

dilluns, de setembre 30

i si torno a ser jo mateixa...

...Hacía tiempo que no escribía, por fin vuelvo a sentirme libre, 
como era antes, vuelvo a ser la Mireia que un día fui.

Quizás había demasiada presión en mi misma, quizás me deje utilizar por los 'qué dirán', y también por mentalizarme en un futuro que ni yo misma estaba dispuesta ni a vivir ni a aceptar.
Es bonito volver a recuperar una pasión que creías perdida, vuelvo a correr cada mañana, a reír y sobretodo a escribir, una afición que dejé mucho tiempo estancada y que realmente me hacía feliz. Quizás no era exactamente el, para quién escribía, ni el qué tenía que contar; más bien creo que era una situación retrospectiva mía que tenía que solucionar cuanto antes, mejor.
Dos meses cautiva en una casa, con gente nueva, en un nuevo sitio, un nuevo oficio, creo que ahí me volví a descubrir a mi misma, volví a ver el lado bueno de las cosas, volví a ser feliz.

Creo que debo darle las gracias a una persona que significó mucho en muy poco tiempo, que su manera de vivir la vida, me hizo recordad la mía, la que estaba perdida en mi interior, y a mida que iban pasando los días cada vez la recuperaba más.
Me iba dando cuenta, cuando al llegar a esa casa, se me ocurrían mil historias que contar, mil sentimientos que quería expresar, y ahí reaccione, en ese mismo instante me di cuenta de lo que había dejado de hacer, lo que estaba perdiendo, lo que volvía a sentir.
Así que sería ilógico no darte las gracias.

Vuelvo a ser optimista, y creo que esa es una de mis mayores virtudes; ver siempre el lado positivo de las cosas hace creer que la vida es merecida para vivirla, si más de una vez me hubiese dejado llevar por la negatividad de la que todo el mundo en algún momento de su vida ha estado rodeado, quizás no estaría aquí. Pero lo estoy, y me siento orgullosa de ello. Me siento orgullosa de mi misma, y lo estaré siempre.

«No cada día vuelves a ver tu interior 
y puedes darle la forma que siempre quisiste.»

Parece que es verdad, que las flores florecieron en primavera, 
y por fin en verano dieron sus dulces frutos...

diumenge, de setembre 29

i si provem així...

Mucha gente cierra los ojos al besar, 
dicen que así, notan más la sensación del momento...

Otra vez vuelvo a ser la diferente, la excepción que confirma la regla; a mí, me gusta besar con los ojos abiertos. Ver la cara de quién esta compartiendo conmigo esos instantes de mi vida, poder observar los gestos que hace dicha persona, notar los sentimientos de una manera, que si tuviera los ojos cerrados, no podría notarlos.
No sé muy bien cómo explicarme, simplemente es una sensación maravillosa.
De esa forma, puedo recordad ese momento con mucha más claridad que no puramente basándome en una mera emoción. Entonces sí, puedo cerrar los ojos y volverlo a ver, volver a recordarlo, volver a vivir todas las veces que quiera.

Simplemente os digo que la próxima vez que beséis a alguien, lo hagáis así, observando lo que el mundo te esta ofreciendo en ese instante. 
(...) Que valoréis lo que la vida te esta enseñando en un par de segundos 
y sobretodo que observéis la cara de quién en ese momento te hace feliz. 

dissabte, de setembre 14

i si vivim intensament...

¿La velocidad es un problema? 
¿Vivir intensamente es algo malo?
- Pues si es así yo soy una problemática y no me importa.

Los mejores momentos de mi vida fueron fugaces e intensos y me alegro por ello.
Muchas veces se rompe el amor por tanto usarlo, pero me da igual porque aquel amor fue vivido con una intensidad y un cariño inexplicable. Hay veces que las cosas lentas no te dan ningún estímulo especial, al final todo cae en una monotonía diaria y eso normalmente quema a las dos partes; quizás si todo lo que he vivido hubiese sido hecho a fuego lento, no hubiese sido tan importante. Viviendo las cosas así, es como si me diera cuenta que mi vida no ha sido vivida en vano, que he aprovechado más esas pequeñas oportunidades efímeros y si ya no vuelven nunca más, no importa, me quedo con el recuerdo que por un pequeño momento esa vida, fue tuya y mía, en ese pequeño instante fuimos felices, en ese breve instante era lo que nos importaba.
La duración de los instantes, no por ser más larga te debe llenar más interiormente. Y eso a mida que han ido pasando los años voy viendo con más claridad.
"- Hemos ido demasiado deprisa. -me dijo.
- No me arrepiento."
Y es verdad.
Soy feliz así, con más de miles de recuerdos breves que los tengo en mi mente como memorias preciosas. Quizás por eso me gusta la fotografía, inmortalizar esos pequeños instantes fugaces y poder guardarlos para siempre.

Gracias por darme esa virtud 
de poder saborear y no arrepentirme
 de que mi vida sea vivida así de intensa 
y llena de magia. 

dimecres, de setembre 4

i si la vida ens complica...

A veces creemos que la vida nos pone trampas en el camino, pero no son más que diferentes opciones que te da, y ahí, es donde tú elijes; la difícil o la complicada.
Creo que la vida te da estas opciones para que madures, no te arruinan la vida, simplemente te hacen crecer para ser mejor persona. No debes comerte la cabeza para intentar que salga perfecto, meramente es una experiencia y seguro que sale de la peor manera que imaginas, pero durante ese breve tiempo seguramente fuiste feliz y hasta quizás fue de los mejores momentos de tu vida, pero no acabará bien, y no debes ofuscarte por eso, ya te lo he dicho, es una experiencia, y como tal debes disfrutarla hasta lo que dure.
Tampoco debes arrepentirte de algo que hiciste o dijiste, solamente tú, eres dueño de ti mismo, a veces el egocentrismo es bueno, recuerda que si tu no piensas en ti mismo, nadie lo hará, nadie actuará pensando en tu bienestar, así que si en ese momento tu decidiste hacerlo, y así tú te sentiste bien y satisfecho contigo mismo, no te arrepientas. En el momento que lo hagas, en ese mismo momento será tu perdición.

...recuerda, la vida te proporcionara gente nueva y sitios nuevos, pero al mismo tiempo también podrá arrebatártelos, sencillamente serán recuerdos que guardarás para siempre en tu caja preciosa de los sueños. 

dilluns, de juny 24

i si guardo aquella màgia...?

Yo antes creía en la magia, era bonita y perfecta. Y la noche de san Juan era la ideal para afirmar-lo, y así fue, una de las mejores noches de mi vida y no lo dudaría ni dos veces. 
Pero esa magia dejó de existir, dejo de latir aquello en el que tanto empeño creamos, se rompió el amor por tanto usarlo; y seguramente mi ego, mi estúpido ego tenía la culpa, y yo, sólo y siempre yo, todo lo hacía girar alrededor de mi misma y quizás fue ese mi error.

Desde ese entonces cada año que pasa, tengo miedo, miedo a volver a vivir una noche mágica, y que no sea la que recuerdo. Sé de sobras que de recuerdos no se puede vivir, pero sí que se pueden conservar, y yo quiero conservar este, por encima de todas mis fuerzas, y si eso significa que no puedo, ni quiero pasar otra noche de san Juan pues no me moriré por eso.


Al fin y al cabo, es la noche más corta del año...

dijous, de juny 20

i si ja no puc...

M’agrada escriure, m’agrada notar les lletres passar, m’agrada el tacte de cada una de les tecles del meu ordinador… però ja no m’inspiro. Ressegueixo acariciant el teclat en busca d’alguna frase, d’algun text, però no sorgeix, tinc la ment en blanc i quan m’inspiro em col·loco amb posició i aquesta sensació s’esvaeix.
Tinc por d’haver perdut aquella virtut, d’aquella cosa característica que feia de mi una persona una mica més especial.
Es com si ja no em succeïssin coses per poder-les plasmar, però és mentida, ara més que mai necessito expressar-me, necessito parlar, però també penso que si em passa això m’imagino que pot ser perquè tinc el cap ple de pardals que no saben com volar i de vegades penso que si escrivís tot això, el text no tindria ni cap ni peus, per això poder de vegades crec que es millor no escriure res.
Molta gent m’ha animat a escriure, molta gent creu en mi, i de vegades aquesta gent noto que ja no hi són, que ja no formen part de mi, i l’altre que queda, és com si ja no es sorprenguessin com si veiessin que això que faig es com qui parla o com qui menja. Evidentment m’encanta escriure i ho faig perquè em sento còmode però de vegades necessito el que necessita tothom en algun moment; afalagar, dir el que pensen però sempre admirant el que faig, crec que quan això va deixar de passar, vaig perdre les ganes.
Suposo que el que intento amb els meus textos, no es que la gent es senti identificada; tampoc ho he pretès mai. És un tresor, és una vivència i no queda en res més que una anècdota ben escrita.
Tinc por d’imaginar-me, no un futur, però si una vocació i poder si no tinc allò que em falta ja no puc complir-ho.
Gent nova que diu, oh sí que bonic. No en saben res d’això, només saben veure el text superficialment. Evidentment que sé que és bonic, si no ho veies bonic definitivament ho esborraria. Trobo a faltar a la resta de gent, agafar-me i dir-me, fes-me un text dels teus. Un text dels meus?, sí, eren els meus textos, tothom sabia com jo escrivia i això encantava.

Noto com si una tempesta de neu m’hagués deixar aïllada de la civilització i no tingués contacte amb allò que era el meu alè, les meves ganes.
Només tinc ganes de que passi aquest mal temps i que la neu es desfaci i doni pas a la primavera, aquella primavera on neixen les flors, unes flors que ara a l’estiu esdevinguin fruits.

...necesito esa fuerza que me dabais 

diumenge, de gener 6

ilusión...


¿Cuándo te haces mayor?, ¿cuándo dejan de hacerte ilusión los regalos que traen los Reyes?
por que, al fin y al cabo; piensas, y no hay nada de magia... lo sabes todo, pero sí que hay mucha ilusión... y de qué se trata, sino, este día? de ilusiones, de volver a creer y sobretodo de no hacerse nunca mayor. 

El día que dejamos de sentir eso, 
significará que ya no vale la pena seguir. 

divendres, de gener 4

i si torno a...


Parece que me tengas miedo, que te este acosando; pero no es así, sólo quiero ser tu amiga (tampoco podré ser nunca nada más), por eso mismo, quiero volcarme en ti de esa manera, alguien a quién puedas contarle cosas, con quién puedas hablar con tranquilidad; quiero ser esa.

No te haré daño, nunca será esa mi intención.

Hacía tiempo que no lloraba por alguien, 
se me hace raro... otra vez.